Sinds heugenis heb ik een voorliefde van alles wat in de natuur groeit en bloeit. De vele giften die ik op mijn pad tegen kom gaan allemaal mee naar huis. Met als gevolg een kast vol natuurlijk materiaal: schedeltjes, veren, zaden, stekels van een stekelvarken, schelpen, stenen en takken die na een flinke storm voor het oprapen liggen.
Het is leuk, zo’n verzameling, maar wat doe je ermee? Eh … nou … bewaren, want mijn pake zei altijd: “Wie wat bewaard heeft wat. Je weet nooit wanneer iets van pas komt.” Zo gaat dat ook met de keur aan creatieve hobby’s die ik ooit heb beoefend. Zoveel mogelijk ervaring opdoen en de kennis bewaren tot ook dat van pas komt. En laat nou deze week van alles samenvallen!
Tijdens een bezoek aan de Japanse markt in Amsterdam valt mijn oog op prachtig handgeschept papier! Ineens wordt duidelijk dat ik een uitstapje moet maken naar een andere ambacht: het boekbinden.
Thuisgekomen verdwijnt manlief naar zolder. Na wat gestommel en geschuif met dozen, komt hij met een mysterieuze blik in zijn ogen beneden. “Voor jou”, zegt hij. In zijn handen ligt een heel blok handgeschept Loktapapier uit Nepal. “Jaren geleden heb ik dit gekregen, maar wist nooit wat ik er mee moest doen. Nu krijgt het een mooie bestemming.”
Vol aandacht heb ik het papier op maat gesneden om het vervolgens in drie katernen te naaien. Eerder deze week heb ik zalmhuiden gelooid en bewerkt tot soepel visleer. Door ook dit zorgvuldig te snijden en te vouwen kon ik hiervan de band creëren. Een zwart-witte stekel van het stekelvarken dient als decoratieve sluiting.
Enthousiast over het resultaat, maak ik plannen voor volgend jaar: een viertal opéénvolgende workshops, waar papier scheppen en boekbinden een onderdeel van zullen zijn.
